3 niesamowite historie, w których pieniądze doprowadziły do ​​rozpadu rodziny

Jedna z trzech osób w poniższych historiach próbowała przejąć kontrolę nad życiem i pieniędzmi swojego męża, wyrzucając syna, podczas gdy inna próbowała zjednoczyć zwaśnioną rodzinę za pomocą pieniędzy. Trzeci wykupił polisę ubezpieczeniową na życie i udawał martwego. Czytaj dalej, aby poznać szczegóły tych historii.

1. Moja teściowa próbowała mnie wyrzucić, zanim odkryła coś szokującego w naszym domu, co odwróciło sytuację

Kiedy wróciłem z pracy, byłem wyczerpany. Zajęcia na uczelni w ciągu dnia, praca w sklepach z grami w nocy… to wszystko nie miało końca. Nigdy nie chciałam tej pracy na pół etatu, tym bardziej, że dochody mojego ojca pozwalały na pokrycie moich wydatków.

Ale moja teściowa, Karen, nalegała, twierdząc, że „nauczy ją to odpowiedzialności”. Gdy wszedłem, mój ojciec i macocha gonili mnie. Karen natychmiast rzuciła się na mnie, pytając: „Czemu się spóźniłeś? Miałeś dzisiaj posprzątać!”

Próbowałem zachować spokój.

„Miałem długi dzień. Jutro posprzątam”.

Moja teściowa skrzyżowała ramiona, a jej głos był ostry, gdy zapytała: „Jutro? Nie tak działają obowiązki, Marcusie”.

Nie mogłem się powstrzymać. „Cały dzień jesteś w domu. Czy prace domowe są naprawdę takie trudne?”

Jego twarz się zarumieniła. “Jak śmiesz tak do mnie mówić!”

Właśnie wtedy do pokoju wszedł tata i spojrzał to na nas. „Co się dzieje?”

„Marcus odmawia sprzątania” – powiedziała Karen, krzyżując ramiona.

„Nie odmawiam. Powiedziałam, że zrobię to jutro. Jestem zmęczona” – wyjaśniłam, przełykając frustrację.

Tata westchnął i spojrzał na Karen. „Zrobi to jutro”.

Z ulgą skierowałem się do swojego pokoju, ale tata mnie powstrzymał. „Nie wychodź nigdzie dziś wieczorem, synu. Mamy wieści do przekazania”.

Skinąłem głową i poszedłem na górę.

Kiedy później tata przyjechał po mnie, dowlokłem się do stołu, gdzie czekał już na mnie zimny talerz resztek. Kiedy zabierałam się za talerz, poczułam na sobie wzrok Karen i taty.

„Co to za wielka nowina?” – zapytałem, podnosząc wzrok.

Tata wymienił szybkie spojrzenie z Karen. „Spodziewamy się dziecka!” ogłosili wspólnie.

Zamarłam, prawie się udusiłam. „Eee… gratulacje” – wydusiłem z siebie, wymuszając uśmiech.

Tata wyglądał na zachwyconego, ale wyraz twarzy Karen pozostał zimny.

Stając się coraz bardziej ponury, zaczął: „Mój synu, nie wiem, jak to powiedzieć… ale…”

„Właściwie, Marcusie” – zaczęła Karen, przerywając mojemu ojcu – „musisz się przeprowadzić”.

„Co? Tato, o czym ona mówi?!” wyjąkałam, patrząc na ojca w szoku.

Spojrzenie Karen nie uległo wahaniu. „Moje dziecko jest w drodze i musimy przygotować dla niego dom, może zrobić jakieś remonty. Będziesz tylko ciężarem i utrapieniem. Potrzebujemy przestrzeni dla naszego dziecka”.

„Tato? Gdzie pójdę? Nie stać mnie na czynsz… Pracuję na pół etatu i studiuję! I… Boże, to też mój dom! Tato, powiedz coś! Proszę!” Spojrzałam na niego, czując falę zdrady.

Tata poruszył się niespokojnie, spojrzał na mnie i na Karen, ale pozostał milczący.

Zdając sobie sprawę, że jestem sam, powiedziałem: „Wiesz co? Wy dwoje możecie iść do diabła!” zanim wbiegłam do swojego pokoju i trzasnęłam drzwiami!

Tej nocy leżałem tam, czując się zagubiony i opuszczony. Rozpaczliwie myślałam, że nie mogli mnie tak po prostu wyrzucić. Kiedy ich stłumione głosy dobiegły zza drzwi, przycisnąłem ucho do drzwi.

Tata niepewnie powiedział: „Może powinien zostać, dopóki nie skończy szkoły…”.

Odpowiedź Karen była ostra. „Tom, już o tym rozmawialiśmy. On musi odejść.”

W tym momencie poczułem się zupełnie sam.

W słuchawce rozległ się głos Karen: „Masz trzy dni na znalezienie rozwiązania” – nalegała, wchodząc do mojego pokoju bez pukania.

Poczułem, jak gorąco uderza mi do twarzy. „Jestem studentem i mam pracę na pół etatu! Nie stać mnie na mieszkanie, a co dopiero na trzy dni!”

Ale rozmawiałem za plecami mojej teściowej, gdy się oddalała.

Potem pomyślałam o babci Rose. Może mogłaby mi pomóc. Wybrałem jego numer, trzęsącymi mi się rękami.

„Babciu Rose? To Marcus” – wykrztusiłam.

„Marcus? Co się stało?” zapytała zmartwiona.

Wylałam wszystko, ledwo powstrzymując łzy.

Rose słuchała w milczeniu, po czym powiedziała: „Nic nie rób, kochanie. Zaraz tam będę”.

Następnego dnia siostra mojej zmarłej babci zapukała do naszych drzwi. Jej oczy płonęły. Nie czekała ani sekundy.

„Wszyscy do salonu. Natychmiast.”

Spojrzenie Karen spotkało się ze wzrokiem Rose, ale to moja babcia odezwała się pierwsza.

„Jak śmiesz wyrzucać dziecko z domu?” – zażądała głosem jak stal.

„Marcus nie jest dzieckiem” – odparła Karen.

„Dopóki nie skończy szkoły, będzie” – odpowiedziała Rose. „Ale nic z tego nie ma znaczenia. To dom Marcusa. On nigdzie się nie wybiera”.

Zamrugałam ze zdumienia, a Karen prychnęła. Następne słowa Rose uciszyły go.

Ciąg dalszy na następnej stronie